O bogactwie polskiego bartnictwa wspominał już Ibrahim ibn Jakub w swojej relacji z państwa Mieszka I z 965/966 r.: „…jest on najrozleglejszy z ich [słowiańskich] krajów. Obfituje on w żywność, mięso, miód i rolę orną”.
Pszczelarstwo dzieliło się dawniej na dwa nurty: bartnictwo, czyli chów dzikich pszczół w barciach oraz hodowlę pszczół w kószkach plecionych ze słomy lub wikliny. Chowem pszczół w barciach zajmowali się bartnicy zrzeszeni w bractwa bartne. Bractwa bartne zapewniały ogromny dochód i cieszyły się licznymi przywilejami, w tym prawem do własnych sądów bartnych. Winnych przestępstw przeciwko pszczołom i barciom karano obcięciem ręki lub powieszeniem. Umyślne zabicie nawet jednej pszczoły uznawane było za bardzo ciężkie przewinienie porównywalne z zamordowaniem człowieka. Barcie dziano zwykle na wysokich sosnach, nieco rzadziej na dębach. Drzewa bartne oraz przedmioty należące do bartnika oznaczano wyrytym klejmem lub znamieniem bartnym. Borem bartnym nazywano zespół barci podlegających jednemu bartnikowi. Do boru należało 60 barci. Wartość produkcji bartniczej w dawnych puszczach często znacznie przewyższała łączne dochody z wyrębu drzew i łowiectwa. Na przełomie XVIII i XIX w. nastąpił intensywny rozwój pasiecznictwa, czyli hodowli pszczół w ulach. Pojawiły się różne rodzaje uli: ozdobne kłody bartne ustawiane na ziemi, słomiane kószki, ule ze słomy i ule drewniane. Około 1840 r. ks. dr Jan Dzierżon obmyślił i wprowadził pierwsze ule z ruchomymi snozami (listwami, na których pszczoły budowały plastry), tak zwane dzierżony. W 1870 r. profesor Uniwersytetu Lwowskiego dr. Teofil Ciesielski obmyślił ramkę na plaster i w ten sposób utworzył typ ula rozbieralnego i otwieranego z boku, zwanego ulem słowiańskim. W 1880 r. Kazimierz Lewicki, wzorując się na ulu Dzierżona i ulu słowiańskim, zmodyfikował ramki i utworzył typ ula otwieranego z góry – ul Lewickiego. Obecnie użytkuje się wiele rodzajów uli, ale wszystkie są zbudowane według tych samych zasad konstrukcyjnych. Każdy ul składa się z korpusu gniazdowego, nadstawki, dennicy i daszka. Ważnym wynalazkiem w procesie udoskonalania uli było podzielenie wysokiej ramki gniazdowej, najbardziej właściwej z punktu widzenia naturalnego rozwoju rodziny pszczelej, na kilka niskich równie korzystnych dla pszczół. W ten sposób skonstruowano ul wielokondygnacyjny.